Η αποψή μας: Ενάντια στους εκβιαστές ΕΕ - ΔΝΤ: Απεργιακός ξεσηκωμός και διαγραφή τους χρέους
Για άλλη μια φορά, η περιβόητη «διαπραγμάτευση» με την ΕΕ και το ΔΝΤ επιβεβαιώνει τη βασική αλήθεια: ύστερα από κάθε συμβιβαστική υποχώρηση της κυβέρνησης, οι εκβιαστές «εταίροι-δανειστές» έρχονται να ζητήσουν περισσότερα.
Ο Τσίπρας και οι υπουργοί του δίνουν τα πάντα για να εξευμενίσουν τους τραπεζίτες και να κλείσει η «αξιολόγηση». Προωθούν στη Βουλή νομοσχέδιο που συνδυάζει το Ασφαλιστικό με το Φορολογικό και σφαγιάζει ταυτόχρονα και τους μισθούς και τις συντάξεις.
Πιο πριν, έκαναν ολόκληρη φιέστα για να προβάλουν ότι πουλάνε το λιμάνι του Πειραιά στην Κόσκο και να δείξουν ότι συμμορφώνονται με το πρόγραμμα «μεταρρυθμίσεων».
Με τέτοιες υποκλίσεις, η κυβέρνηση υπολόγιζε ότι θα πάρει σαν αντάλλαγμα το άνοιγμα της συζήτησης για διευκολύνσεις στην πληρωμή του χρέους. Και τι πήρε; Ένα τελεσίγραφο ότι πρέπει να δρομολογήσει από τώρα έξτρα περικοπές στις δημόσιες δαπάνες ίσες με το 2% του ΑΕΠ. «Μέτρα υπό αίρεση» είναι η επίσημη ορολογία- όσες λέξεις κι αν εφεύρουν όμως, η αλήθεια δεν κρύβεται. Και η αλήθεια είναι ότι και το τρίτο μνημόνιο αποδεικνύεται και αυτό βαρέλι δίχως πάτο, ξανά θυσίες που πέφτουν στη μαύρη τρύπα του χρέους και των τραπεζών.
Ψέματα
Το 2010, όταν ξεκινούσαν τα μνημόνια, ο Γ.Α.Παπανδρέου και η Τρόικα συμφωνούσαν ότι η βουτιά της οικονομίας θα έπαιρνε τέλος σε ένα-δυο χρόνια και ο προϋπολογισμός θα έβγαζε πλεονάσματα για να ξεπληρώνει το χρέος. Το 2012, με τη βουτιά να συνεχίζεται, οι Σαμαροβενιζέλοι συμφωνούσαν με την τρόικα ότι η ύφεση θα πιάσει πάτο σε λίγο και το χρέος θα ανακυκλώνεται «βγαίνοντας στις αγορές». Το ρεφρέν «οι θυσίες πιάνουν τόπο» ήταν το κοινό παραμύθι όλων εκείνων των κυβερνήσεων.
Τώρα ξέρουμε ότι όλα αυτά αποδείχθηκαν ψέματα. Έχουμε φτάσει στο 2016 και οι επίσημες προβλέψεις του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας ακόμα ψάχνουν τον «πάτο» της κρίσης για την παγκόσμια οικονομία. Ξέρουμε επίσης ότι όταν έλεγαν όλα εκείνα τα ψέματα, υπολόγιζαν ότι οι τεράστιες πληρωμές για τα τοκοχρεολύσια το 2015, το 2019 και το 2022 βρίσκονταν στο μέλλον.
Αλλά τα ψέματα τελειώνουν. Η τήρηση της υποχρέωσης ότι το 2015 η Ελλάδα πλήρωσε 22 δις ευρώ για τόκους και δόσεις σήμανε ότι ο Τσίπρας πρόδωσε τις υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και μπήκε σε τρίτο μνημόνιο. Αυτό που ακολουθεί είναι πληρωμές 16,5 δις το 2019 και 33 δις το 2022!
Όσο και να περηφανεύεται ο Αλέξης Τσίπρας ότι τα επίσημα στοιχεία της Γιούροστατ δείχνουν πως η ύφεση το 2015 ήταν μικρή και ότι παρά την ύφεση η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κατάφερε να επιβάλει τόσες περικοπές ώστε να βγάλει πρωτογενές πλεόνασμα, η μαύρη τρύπα παραμένει για να καταπίνει όλες τις θυσίες. Χωρίς ρήξη με τους εκβιαστές-δανειστές, το ΔΝΤ, την ΕΕ και τους τραπεζίτες, ντόπιους και διεθνείς, ο φαύλος κύκλος θα επαναλαμβάνεται.
Αντεπίθεση
Γι’ αυτό, η μάχη για να μην περάσει το νομοσχέδιο-σφαγείο για το Ασφαλιστικό και το Φορολογικό πρέπει να είναι αφετηρία αντεπίθεσης του εργατικού κινήματος ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης.
Η κυβέρνηση αισθάνεται την απειλή του απεργιακού κινήματος και κάνει όλες τις τρίπλες που μπορεί να σκεφτεί για να τη βραχυκυκλώσει. Βάζει το νομοσχέδιο στις επιτροπές της Βουλής μέσα στις μέρες του Πάσχα και παίζει με τις ημερομηνίες ψηφοφορίας στην Ολομέλεια.
Αλλά και οι γραφειοκρατικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ διευκολύνουν αυτά τα παιχνίδια με τη φόρμουλα «θα ορίσουμε την ημερομηνία της 48ωρης πανεργατικής απεργίας που έχουμε υποσχεθεί, όταν το νομοσχέδιο θα φτάσει στην Ολομέλεια». Τώρα φαίνεται πόσο δίκιο έχουν οι φωνές σαν τον Συντονισμό ενάντια στα Μνημόνια που επέμεναν και επιμένουν ότι το απεργιακό κίνημα δεν πρέπει να περιμένει. Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ με την απεργία τους από την Πέμπτη 21/4 για να υπερασπίσουν το ασφαλιστικό ταμείο τους έδειξαν ότι είναι εφικτό να σπάσουμε την αναμονή.
Ακόμα και μέσα στις μέρες του Πάσχα συνεχίζουμε τη μάχη για να ξεσηκώσουμε όλους τους εργατικούς χώρους, για να οργανώσουμε την Πανεργατική απεργία και να αποτρέψουμε την ψήφιση του νομοσχέδιου-σφαγείου και των έκτακτων μέτρων που δεσμεύεται να πάρει ο Τσίπρας παρέα με τη Λαγκάρντ και τον Σόιμπλε.
Και μέσα σε αυτή την πανκινητοποίηση υψώνουμε ξανά την απαίτηση για ρήξη με την ΕΕ και το ΔΝΤ και διαγραφή του χρέους. Ο δρόμος των συμβιβασμών και της διαπραγμάτευσης έχει αποτύχει, εμπρός να βαδίσουμε στο δρόμο της ρήξης και της ανατροπής.